hordur

Ferðalög fótgangandi manna á leið til Reykjavíkur og þaðan aftur voru mjög tíð einkum að vetrarlagi, fyrir jólin og eftir nýárið. Oftast voru 3-4 menn í hópi, og fóru þeir ferðir þessar til þess að viða að sér ýmsum þeim vörum, er þá og einkum útgerðarmenn vanhagaði um, en á þrotum voru eða með öllu […]

Allra þeirra mörgu heimilismanna og annarra, er heima áttu að Syðra-Seli, þar sem foreldrar mínir bjuggu allan búskap sinn frá 1854 til 1887, minnist ég ávallt með virðingu og þakklæti sökum þess, hversu trúir þeir voru, hver í sinni stöðu, vinnusamir og vildu allt hið bezta, sem þeim gat til hugar komið, gjöra til heilla

Þegar foreldrar mínir fengu ábúðarjörð sína 1854, fengu þau 6 hesta töðugresis af henni. Túnið var kargaþýft, en á þeim 33 árum, sem þau bjuggu þar, létu þau slétta túnið svo og færa það út, að síðustu árin fengu þau 150 til 160 hestburði góðrar töðu. Engjarnar voru litlar, en notadrjúgar, því að á þeim

Lengstu fjallskilin voru að fara í Norðurleit og síðar enn lengra eða inn í Arnarfell. Var þá farið á sunnudegi 12 dögum fyrir réttir, en í Norðurleit á miðvikudeginum næsta. Þeir, er fóru á Fit (Sultarfit), lögðu af stað neðan að á laugardegi, og þeir, sem fóru í Ver, sunnudaginn næsta þar á eftir, en

Mótekja þar eystra var bæði rýr og vond nema í Ölfusinu og þar, sem háir bakkar lágu að ám og lækjum. Snemma á vorinu var farið að taka upp móinn. Grafir, 4-6 álna langar og 3-4 álna breiðar, voru gjörðar með því að stinga 3-4 skóflustungur, er einnig voru nefndar pálstungur, þangað til mórinn sást,

Karlmenn voru í vaðmálsfötum yzt, en innri fötin, nærbuxur og nærskyrtur voru prjónaðar úr smágerðu bandi. Þegar nærbuxurnar voru orðnar gamlar og gular af elli og nærri gatslitnar eða svo óhreinar og snjáðar, að ekki var lengur hægt að nota þær, voru þær hafðar yztar fata og utan yfir nýrri nærbuxum. Voru þær þá nefndar

Lýsing á þessu verður naumast nákvæm né tæmandi sökum þess, að hér er um víðáttumikið svæði að ræða og mismunandi atvinnurekstur. Raunar má segja, að hér sé einungis um tvær höfuðatvinnugreinar að ræða, landbúnað og fiskveiðar, sem þó eru svo samantvinnaðar, að þær verða að skoðast sem ein óskiljanleg heild. Lífsafkoma flestra og nærri allra

Naumast held ég, að hjá því verði komizt að minnast á það hér, hvernig stjórnmálum var háttað á tímabili því, sem hér um ræðir. Þetta er að vísu engin nauðsyn, þótt nú á þessari víkingaöld stjórnmálanna muni það þykja sjálfsagt. En sem betur fer, er harla lítið af þeim að segja þaðan að austan. Þau

Þótt skemmtanir væri eigi „daglegt brauð“ Bakkamanna eða „Flóafíflanna“, var það eigi á þeim að sjá eða heyra, að þeir liðu tilfinnanlega vegna slíks skemmtanaleysis. Þeir höfðu aðrar og betri skemmtanir, – og þær daglega, – en dans og önnur fíflalæti, sem nú má segja, að sé ekki einungis daglegt brauð fjölda hinna yngri manna,

Nokkru eftir að Guðmundur Thorgrímsen fluttist búferlum til Eyrarbakka, tók hann að vinna að því ásamt þeim séra Páli Ingimundarsyni í Gaulverjabæ og Þorleifi Kolbeinssyni á Stóru-Háeyri, að barnaskóla væri komið á stofn í sókninni, Tókst þeim það svo vel, að árið 1852 var skólinn settur að Stóru-Háeyri og í húsum Þorleifs Kolbeinssonar. Var það