hordur

„Húsið“ á Bakkanum Stutt ágrip af heimilisháttum þar og ýmsar endurminningar aðrar Því var það „Húsið“ nefnt í daglegu tali þar í þorpinu, að löngum var þar ekki um neitt annað íbúðarhús að ræða. Þar voru aðeins torfbæir. „Húsið“ var ekki einungis miðstöð allrar menningar þar um slóðir, heldur og einnig eitt hið mesta höfðingjasetur […]

„Bevis“, séra Eggerts Sigfússonar til Eyrarbakkaverzlunar 1. Hérmeð umbiðst: 1 ° . . . . . . Niðurhöggvinn melis í þetta sívala blikkílát. En ef hann er ekki til, þá umbiðst höggvið með öxinni: hvítasykur í þetta ílát. (Hann lét oft öxi fylgja með utan úr Selvogi!) 2° . . . . . . Tvö

Haustið 1868 var ég að tala við Þorleif á hlaðinu á Háeyri. Þá kemur maður og vill fá skipti á sméri og tólg. Þorleifur kvaðst vilja skipta þannig, að hann fengi 1 pund af sméri gegn 1 pundi af tólg. Þá segir maðurinn: ,,Haldið þér, að ég hafi ábata af þessu?“ Þorleifur svaraði: ,,Nei! Ég held,

Í handritasafni Jóns Pálssonar er að finna margar og merkilegar heimildir um séra Eggert Sigfússon, hinn gáfaða og sérkennilega klerk að Vogsósum í Selvogi, þar á meðal hinar svonefndu „Syrpur“, þar sem hann skráði ýmiss konar fróðleik og frumlegar athuganir um menn og málefni. Kennir þar, svo sem vænta má, margra grasa, og sýna þær

Mér var, eins og flestum öðrum, kunnugt um það, að Strandarkirkja í Selvogi væri ein hin ríkasta kirkja landsins, en þrátt fyrir þetta væri þó ekkert orgel í henni, söngur lélegur og sjaldan messað. Ég hafði um mörg ár haft hljóðfærasölu á hendi og útvegað ýmsum kirkjum ágæt orgelharmonium, sem alstaðar reyndust vel og þóttu

Ritgerð sú, sem hér fer á eftir, hefur áður verið prentuð í mánaðarritinu „Óðni“[note],,Óðinn“, XXIV. árg. 1928 1.-9. tbl. bls. 66-68. [/note]. Hér er hún að vísu nokkru lengri, og hefur verið bætt við ýmsu um séra Eggert, sem Jón Pálsson hefur ritað síðar um þennan fornvin sinn. Eru þeir viðaukar á nokkrum renningum, sem

Eftir alllanga hvíld leggja „Austantórur“ enn land undir fót og heilsa gömlum kunningjum, sem á leið þeirra verða. Þær hafa enn margt að flytja til fróðleiks og skemmtunar, engu síður en fyrr. Það er alkunna, að höfundurinn var alvörumaður gagnvart þeim viðfangsefnum, sem lífið fékk honum til meðferðar. En hitt vissu og margir, að hann

Þegar 1. hefti af Austantórum var búið undir prentun, vorn heimildarrit Þjóðskjalasafnsins enn eigi flutt heim frá Flúðum í Hrunamannahreppi, þar sem þau voru geymd ófriðarárin. Var þá erfitt mjög að fást við rannsóknir ýmissa þjóðlegra fræða, eigi sízt ættfræði, og í sumum greinum ógerningur. Af þeim ástæðum hafa slæðzt inn í alhugasemdir mínar í

Fiskiendur sitja makráðar á vatni eða vatnsbökkum; en allt í einu hefja þær sig til flugs og stefna til fjalla síðari hluta dags. Sé manni þá gengið þangað, sem þær sátu áður, má sjá ár allar og læki uppbelgda af íkæfu kraps og snjóa, enda er þá skollinn á öskubylur næsta dag (Sbr. Austantórur I,

Suðurströnd landsins liggur, eins og kunnugt er, fyrir opnu hafi. Er þar enginn vogur eða vík til afdreps eða skjóls fyrir hinum æðanda austanvindi. Vatna-, Mýrdalsog Eyjafjallajöklar draga hann til sín, en bægja honum svo jafnframt frá sér, suður og vestur með sjávarströndinni, um Vestmannaeyjar og jafnvel alla leið vestur um Reykjanes, þar til austanáttin